Om de Russische economie te verbeteren, stelt Stalin vanaf 1928 een planeconomie in. Fabrieken en landbouwgrond worden eigendom van de staat en prijzen en lonen liggen bij voorbaat vast. De productie wordt vastgelegd in een . Hiervoor wordt de landbouw gemoderniseerd. Zelfstandige boerderijen worden gecollectiviseerd en zo samengevoegd tot één grote staatsboerderij.
Terwijl er begin jaren dertig een wereldwijde economische crisis heerst, groeit de industrie in de Sovjet-Unie snel. Het land industrialiseert en er worden op grote schaal spoorlijnen en kanalen aangelegd. Dit kent een prijs: er heersen nog steeds hongersnoden. Wie niet meewerkt of te weinig oplevert voor de communistische economie, wordt opgepakt op vermoord.