Op zestienjarige leeftijd had hij al een Gouden Kalf in huis staan. Nu is Martijn Lakemeier 22 jaar en heeft hij een cv waar menig acteur jaloers op zal zijn. De nieuwste toevoeging: zijn rol als Lars in de tragikomedie Adios Amigos. ‘Ik ben echt heel snel volwassen geworden.’
Het was geen gemakkelijke rol die Martijn in Adios Amigos moest spelen. In de film, over drie lichamelijk beperkte vrienden die op reis gaan, speelt hij een twintiger die door een hersentumor in een rolstoel zit. ‘We hebben ons grondig voorbereid’, vertelt de acteur. ‘Met de cast en regisseur zijn we voor de team- building een weekend naar Drenthe geweest. Om in mijn rol te groeien heb ik dat weekend in een rolstoel doorgebracht. Naar de supermarkt, uit eten: het is een stuk lastiger als je in zo’n ding zit. Al kon ik na een tijdje wel een wheely met één hand.’ Zijn medespeler Yannick van de Velde had het dat weekend nóg iets zwaarder, geeft Martijn toe. ‘Zijn personage zit in een elektrische rolstoel en kan echt bijna niets. We merkten toen dat veel mensen hem aanstaarden, of dat kinderen hem uitlachten. Dat was best confronterend.’
Twee levens
De afgelopen jaren heeft Martijn zich ontpopt tot een van de bekendste jonge filmacteurs in Nederland. Hij speelde onder andere in Lover of loser, Ventoux en Ja, ik wil!. ‘Toch word ik niet vaak herkend, hoor’, vertelt Martijn. ‘Maar als dat toch gebeurt, is het vooral van Oorlogswinter.’ Hij was veertien jaar toen hij de hoofdrol in deze veel bekroonde oorlogsfilm bemachtigde. ‘Die hele periode was echt sick’, blikt Martijn terug. ‘Ik ging gewoon naar school in Zwijndrecht, speelde hockey, sprak met vrienden af. Door het acteren kreeg ik er opeens een tweede leven bij.’ Die twee levens botsten nog weleens, vertelt Martijn. ‘Voor de filmopnames ging ik veel met andere acteurs om, met volwassenen. Je praat dan over andere dingen, je ontwikkelt een andere soort humor. Dat was in Zwijndrecht met mijn vrienden wel lastig. Het voelde ook heel gek als je na een opnameperiode gewoon weer in de les moest zitten.’
Carrière
Na zijn middelbare school nam hij een tussenjaar, om zich volledig te stortten op het acteren. ‘Het liefst had ik wel vijf tussenjaren genomen’, lacht hij. Toch besloot hij om na een jaar aan de toneelschool in Maastricht te beginnen. ‘Ik wilde echt leren acteren. Ik heb Oorlogswinter gewoon op intuïtie gespeeld. Daar heb ik weliswaar een Gouden Kalf voor gewonnen, maar dat betekent niet dat je de rest van je leven een groots acteur zal zijn.’ Na een half jaar stopte Martijn met de opleiding. ‘Ik twijfelde te veel: past deze school wel bij mij? Ik kwam niet echt mee met de groep en vond het ook wat te spiritueel. Zo rond je achttiende vraag je je veel af en moet je veel keuzes maken. De meeste jongeren denken dan na: Wat wil ik worden als ik later groot ben? Dat hele proces heb ik overgeslagen. Voor mij was het al een beetje bepaald: ik hád al een acteercarrière. Ik was vrij snel volwassen geworden en had toen even de tijd nodig om na te denken wat ijk echt wilde.’
Gouden Kalf
Nu weet Martijn het zeker: hij wil blijven acteren. ‘Ik ben nu een stuk gelukkiger dan een paar jaar terug. Oké, ik heb dan geen opleiding, maar ik bén wel filmacteur.’ Dat hij als jongste ooit een Gouden Kalf in ontvangst nam, daar is Martijn nog steeds trots op. ‘Al blijft het een beetje gek, zo’n prijs, bedacht ik me later. Een film maken is geen competitie, het gaat juist om samenwerken.’
Of hij een eventueel Gouden Kalf voor zijn rol in Adios Amigos nu zou weigeren? ‘Nee, dat ook weer niet,’ geeft de acteur eerlijk toe. ‘Je voelt je dan toch wel gevleid. Maar het is niet een doel op zich. Dat is mooie films maken. En hopelijk mag ik dat nog heel lang doen.’
Gepubliceerd in 7Days