Sinds een paar dagen staat Pokémon GO op mijn telefoon en ja, ik ben verslaafd. Ik verzet geen stap meer zonder mijn virtuele Pokétrainer (level 12, dames en heren!) met me mee te laten lopen. Mijn fietstochten door de stad combineer ik met het bezoeken van Pokéstops en ik stap zelfs af als ik een zeldzame Pokémon zie. Ik stond te juichen toen ik m’n eerste Eevee bij de redactie ving en ben apetrots op mijn Golduck met een combat power van 671. Ik begin er lekker in te komen. En daar zit mijn grootste angst: wat als de hype straks weer over is? Pokémonexperts wijzen al op het verval. Kun je over drie maanden nog wel ongegeneerd een Poliwag op straat vangen? Nu loop ik altijd wat achter de hypes aan. Zo begon ik Angry Birds te spelen toen de meeste vogels al waren gevlogen, deed ik mijn Ice Bucket Challenge pas midden in de winter en moet ik mijn Candy Crush-verslaving nog ontwikkelen. Ik ben maar een simpele Slowpoke die hoopt dat Pokémon GO geen hype blijkt, maar een nieuwe manier van leven. To train them is my cause!